شاهین قدرت بر شانه برلوسکونی

سیلویو برلوسکونی، سیاستمدار، مدیر اقتصادی و یکی از صاحبان رسانه در ایتالیا است که در طول سه دوره به عنوان نخست وزیر ایتالیا انتخاب شده است. او ثروتمندترین شخصیت سیاسی جهان و مالک باشگاه آ.ث.میلان است که ثروتش به 12 میلیارد دلار می‌‌رسد. با این ثروت برلوسکونی ثروتمندترین مرد ایتالیا و بیست و پنجمین نفر در جهان است. او همچنین مالک امپراتوری بزرگ رسانه‌ای در ایتالیا است. برلوسکونی، فعالیت سیاسی خود را با تأسیس حزب « به پیش ایتالیا » (Forza Italia) شروع کرد ولیکن رشد او در سیاست، بسیار سریع و تند بود. او در انتخابات مارس 1994، به ریاست هیأت وزیران انتخاب شد و در عرض 34 روز، کابینه ای از جناح راست را تشکیل داد. اما کابینه وی پس از 7 ماه، به دلیل بروز اختلافات با ائتلاف راست میانه، فرو پاشید. در انتخابات 1996، برلوسکونی برای پست نخست وزیری وارد عرصه انتخابات شد ولی در مقابل رومانو پرودی، نامزد جناح چپ میانه، شکست خورد و نتوانست به پیروزی دست یابد. بر این اساس، در فاصله سالهای 1996 تا 2001، برلوسکونی، رهبری گروه مخالفان را در مجلس بر عهده داشت. پس از آن، برلوسکونی در انتخابات 2001، به عنوان نامزد جناح راست میانه برای نخست وزیری وارد میدان شد و در مقابل رقیب جدی خود، فرانسسکو روتلی، از جناح چپ میانه توانست به پیروزی برسد و به مدت 5 سال و به صورت دو دوره پشت سرهم، در این سمت به فعالیت پرداخت. در انتخابات پارلمانی 2006، برلوسکونی در مقابل نامزد مخالفش، یعنی رومانو پرودی، با اختلاف 25 هزار رأی شکست خورد و پرودی، مسؤول تشکیل کابینه جدید در ایتالیا شد. در این شرایط بود که جناح برلوسکونی از پذیرفتن نتیجه انتخابات خودداری کرد. پس از گذشت دو سال از حکومت حزب چپ‌گرای رومانو پرودی، نخست‌وزیر سابق این کشور، نارضایتی مردم از وضعیت اقتصادی حاکم بر ایتالیا شدت گرفت. در این میان، استعفای وزیر دادگستری ایتالیا، باعث شد تا دولت پرودی، اکثریت شکننده خود در سنا را از دست داده و نتواند از مجلس سنا رأی اعتماد بگیرد. از این رو، پس از سقوط کابینه پرودی، فرانکو مارینی مأمور تشکیل کابینه ائتلافی جدید شد که با عدم موفقیت وی، سنا و پارلمان ایتالیا منحل شد و روزهای 13 و 14 آوریل 2008 برای برگزاری انتخابات تعیین شد. در چنین شرایطی بود که برلوسکونی، با تأسیس حزب جدیدی با نام « مردم برای آزادی » (PDL) و ادغام آن با حزب « به پیش ایتالیا » وارد عرصه انتخابات پارلمانی 2008 برای تصدی پست نخست وزیری شد. والتر ولترونی 52 ساله، رهبر چپ ميانه «حزب دمکراتيک»، رقيب اصلی برلوسکونی در این انتخابات بود. ولترونی پيش از اين شهردار شهر رم بوده و دستاوردهای فرهنگی مهمی در اين شهر داشته است. از این رو، ولترونی خود را کانديدايی برای «تغيير» خواند و شعار « بله ما می توانيم»، که پیشتر شعار انتخاباتی محمود احمدی نژاد در انتخابات ریاست جمهوری ایران و در حال حاضر شعار انتخاباتی باراک اوباما، نامزد دموکرات انتخابات ریاست جمهوری آمریکا است، را به عنوان شعار انتخاباتی خود مطرح نمود. به هر ترتیب، در این دوره از انتخابات، حزب «مردم برای آزادی»، از ائتلاف حزب اتحاد ملی نئوفاشیسم و حزب اتحاد ضدمهاجرت شمال ایتالیا تشکیل شده بود و حزب «دموکراتیک» ولترونی هم شامل اتحاد دموکرات کمونیستهای چپ و احزاب میانه‌رو کاتولیک بود. همچنین ائتلاف «رنگین‌کمان» شامل دو حزب «کمونیست» و حزب «سبزها» از دیگر احزاب چپ‌گرای شرکت کننده در این انتخابات بودند که در نهایت، حزب برلوسکونی توانست با کسب 7/46 درصد از کل آرا، به عنوان پیروز انتخابات اعلام شود. حزب ولترونی نیز در این انتخابات، 6/37 درصد از کل آرا را به خود اختصاص داد. بر این اساس، برلوسکونی، هم اکنون، نخست وزیر 62 دولت پس از جنگ جهانی دوم است که قصد دارد برنامه های مختلفی را در حوزه های اقتصادی، سیاست خارجی و اجتماعی به اجرا در آورد. سیاست اصلی او در اقتصاد، کاهش دادن مالیاتها و کاستن محدودیتهای موجود بر شرکتها و بنگاههای اقتصادی این کشور است. افزون بر این، کشور ايتاليا در حال حاضر، چهارمين اقتصاد را در میان کشورهای اروپایی برخوردار است که در ماههای اخير دچار مشکلات و دشواریهای متعددی از جمله عدم فروش شرکت هواپيمايی آليتاليا و کاهش رشد اقتصادی بوده است که در این خصوص نیز برلوسکونی قصد دارد تا اصلاحات گسترده ای را در زیرساختهای اقتصادی این کشور در جهت رشد اقتصاد آن، انجام دهد.. با وجود این، در عرصه سیاست خارجی، برلوسکونی، به شدت طرفدار آمریکا و سیاستهای او در جهان است تا جایی که حتی حاضر است این حمایت و جانبداری، به روابط این کشور با سایر کشورهای اروپایی آسیب برساند. در تأیید این سخن، می توان به اقدام برلوسکونی در اعزام نیروهای نظامی ایتالیایی به عراق در سال 2003 اشاره کرد که آنرا پس از جنگ و در چارچوب حفظ صلح انجام داد. در حوزه اجتماعی نیز مهمترین برنامه ها و سیاستهای برلوسکونی، وضع و تشدید قوانین در جهت کنترل مهاجرت، لقاح مصنوعی و مصرف مواد مخدر در این کشور است. اما با وجود اعلام این برنامه ها از سوی برلوسکونی، کارشناسان و تحلیلگران، بر این نکته تأکید می کنند که مردم ایتالیا، با انتخاب برلوسکونی، به نوعی خوش خیالی خود را نسبت به وضعیت آینده این کشور رقم زدند که نتیجه ای جز تداوم رکود اقتصادی و افزایش بی ثباتی سیاسی در این کشور نخواهد داشت. از سویی دیگر، حمایت بی حد و حصر دولت برلوسکونی از سیاستهای مداخله جویانه آمریکا، باعث خواهد شد تا چهره سیاسی این کشور در عرصه مناسبات و روابط منطقه ای و بین المللی مخدوش شود.